ഉണക്കലരിയുടെ ആവിപറക്കുന്ന ചിരട്ടപ്പുട്ടും വറുത്തരച്ചു വച്ച കടലക്കറിയും മുമ്പിൽ സ്റ്റീൽ പ്ലെയ്റ്റിൽ. അയാൾ രാവിലത്തെ ആഹാരത്തിലേയ്ക്ക് പ്രവേശിച്ചു. ഭാര്യ അടുക്കളയിൽ ചായകൂട്ടുകയായിരുന്നു. പലഹാരം പുട്ടാണെങ്കിൽ കോമ്പിനേഷൻ നെയ്യും പപ്പടവുമോ, ച്ട്ട്ണിയോ, പയറോ, എന്തിന് ചക്കരവരട്ടിയതാണെങ്കിൽപ്പോലും അയാൾക്കേറെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു.
ചായഗ്ലാസ് ഭാര്യ മുന്നിലേയ്ക്ക് വച്ചപ്പോഴേയ്ക്കും അയാൾക്കാചോദ്യം ചോദിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. "അല്ലാ, ഉച്ചയൂണിനെന്താ കൂട്ടാൻ?"
പതിവില്ലാത്ത ഒരുത്തരമാണ് കിട്ടിയത്. "ഞാൻ ഉച്ചവരെ ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടെങ്കിൽ എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കിത്തരാം."
അയാൾക്ക് സ്വയം വെറുപ്പുതോന്നി. ആഹാരം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ അടുത്തനേരത്തെ ഭക്ഷണത്തെക്കുറിച്ച് ചോദിക്കരുതെന്ന് എന്നും വിചാരിക്കും. തന്റെ ഇഷ്ടമറിഞ്ഞ് എന്തും ഉണ്ടാക്കിത്തരുന്ന ഭാര്യ. മുരിങ്ങയിലത്തോരൻ, മൊളഗോഷ്യം, പിണ്ടിത്തോരൻ, പുളിങ്കറി, വാഴച്ചുണ്ട്, ചേനത്തണ്ട്, താള് ഇവകളുടെ തോരൻ; എന്നുവേണ്ട സകലതിനും അവളുടെ കൈ തൊട്ടാൽ സ്വാദൊന്നു വേറെയാണ്. മത്സ്യമാംസാദികളുടെ കാര്യമാണെങ്കിൽ പറയുകയേ വേണ്ട.
അതു തന്നെയായിരുന്നു അയാളുടെ പ്രശ്നവും. ഇവയിൽനിന്ന് ഇന്നത്തെ ഊണിന് എന്തായിരിക്കുമെന്ന ആകാംക്ഷ ഉള്ളിലൊതുക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല.
നാട്ടിലെ വീട് വാടകയ്ക്ക് കൊടുത്ത് മറുനാട്ടിൽ മകനോടും മകളോടും ഒത്തു കഴിയാൻ അയാളും ഭാര്യയും തീരുമാനിച്ചു. മകനും ഭാര്യയും വല്ലാതെ നിർബ്ബന്ധിക്കുമ്പോൾ കേട്ടല്ലേ പറ്റൂ!
അങ്ങനെ മക്കളോടൊപ്പം ജീവിതം ആരംഭിച്ചു. ഭാര്യയോടും മക്കളോടുമൊപ്പം ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോൾ എന്തെന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി. പാചകം മരുമകളുടേതാണെങ്കിലും കൈപ്പുണ്യം ഒട്ടും മോശമില്ലെന്ന് അയാൾ വിചാരിച്ചു.
ചൂടുദോശയും ചട്ട്ണിയും സാമാന്യം നന്നായി ചെലുത്തി. ചായമോന്തിക്കൊണ്ട് കസേരയിൽനിന്ന് എഴുന്നേറ്റപ്പോഴേക്കും പതിവുചോദ്യം തികട്ടിവന്നു. വളരെ പാടുപെട്ടയാൾ അതു നിയന്ത്രിച്ചു. എന്നിട്ടും ചോദ്യം വളരെ വ്യക്തമായി ഉയർന്നുകേട്ടു:
"എടീ ഉച്ചയ്ക്കെന്താടീ കൂട്ടാൻ?"
അയാൾക്കു വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
തന്റെ ചോദ്യം മകനിലൂടെ പുറത്തുവന്നിരിക്കുന്നു.
അയാൾ ഭാര്യയെ നോക്കി. "നിങ്ങളുടെയല്ലേ മോൻ!" എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൾ ഉള്ളാലെ ചിരിക്കുന്നത് അയാൾ കണ്ടു.
...എഴുതിയത്
വേണു കുന്നത്ത്
സ്വദേശം ആലുവ
കെ എസ് ആർ ടി സി യിൽ നിന്നും വിരമിച്ചു
